Konya (ÇODEM) Çocuk Destek Merkezi'nde "Engelli Farkındalığı" Semineri verdik...

İnsanı insan yapan diğerinin acısına, sevincine iştirak edebilmesidir.

Acı duyuyorsan canlısın, başkasının acısını hissediyorsan insansın.

İnsan olmak ve insan kalmak büyük bir çaba ve emek istiyor.

Bu çaba ve emekten “dağların, semavatın ve koca dünyanın kaçındığını, sadece insanın bu zor işi kabullendiğini bizzat Rabbimiz söylüyor:

“Şüphesiz biz emaneti göklere, yere ve dağlara teklif ettik de onlar onu yüklenmek istemediler, ondan çekindiler. Onu insan yüklendi.” Ahzap, 33/72.

Zor olduğu kadar kıymetli, insanı eşref-i mahlûkat makamına yükselten bu yol sarp yokuştan ibaret…

“Bildin mi sen, o sarp yokuş nedir?

O tutsak bir boynu çözmek (köle azat etmek/insanları özgürlüğüne kavuşturmak)tır.

Yahut açlık gününde yakın olan bir yetimi veya hiçbir şeyi olmayan bir yoksulu doyurmaktır.

Sonra, inanıp birbirlerine sabır ve merhamet tavsiye edenlerden olmaktır.” Beled, 90/12-17.

Toplumda “engellilik” konusunda en önemli konu “farkındalık” oluşturmaktır.

İnsanı diğer varlıklardan en mühim farkın engel kabul etmeyen bir ruha sahip olarak yaratılması ile birlikte kendisine en çok engel koyabilen özellikleri birlikte yaşamasıdır.

Fiziki dünyalarında hiçbir karşılığı olmadığı halde psikolojik rahatsızlıklar ve insan üzerindeki etkileri bunun en açık örneğidir.

Devamını oku...

İnsan diğer canlılardan farklı olarak temsil kabiliyeti ile donatılmıştır.

Yaptıkları ve yapmadıkları, tavrı, duruşu, edası kısaca her eylemine kıymet biçilmiştir.

Bu hikmete işaret babında Rabbimiz şöyle buyurdu:

“İnsan, kendisinin başıboş bırakılacağını mı sanıyor?” Kıyame, 75/36.

Belki kısa bir hayatta yaptığı eylemler ve niyetleriyle kıyamete kadar lehine veya aleyhine bir yol açıyor.

Kendisinden istenen şeytan ve nefsin hücumlarına karşı koyup yaratıldığı fıtrat üzere temiz kalabilmeye gayret etmek, ayağı kayar da kirlenirse de hemen tövbe istiğfara sığınmalı.

Bir tarafı dua ve tevekkülle iyilikler biriktirirken, diğer tarafı tövbe istiğfarla kötülüklere karşı koymalıdır.

“Ölen hayvan imiş, aşıklar ölmez” ifadesinde olduğu gibi insan bu dünyada yaşıyor, süresini dolduruyor, ama asla ölmüyor.

Devamını oku...

Her şey “ben sizin rabbiniz değil miyim?” sorusuna;

“Bela: Evet sen bizim rabbimizsin” sözüyle başladı. (A’raf, 7/172)

Din bir sözle başladı.

Peki, neydi söz.

Söz ağızdan çıktığında bütün kâinata yayılan ve uyduğun kadar,

Değer gördüğün,

İtibar bulduğun,

Saygınlık kazandığın,

Müslümanlığını gösterdiğin,

Mümin kaldığın,

Habil’e kardeş,

Emin Hz. Muhammed(s.a.v.)’e ümmet,

Sıddık Ebubekir(r.a.)’a arkadaş olduğun,

Kısaca; uyduğun kadar insan olduğun bir temel ölçüdür söz.

Ağzından çıkan söze uymadığında ise;

İblise oyuncak,

Kabile kardeş,

Karun’a arkadaş,

Ebu Cehile yoldaş,

Kısaca; uymadığın kadar alçaltıcı bir belirleyicidir söz.

Sıddık: Allah’ı verdiği sözü hakkıyla yerine getiren demektir.

Sıddıklık makamı şehitlik makamından üstündür.

Devamını oku...

“Namazları ve (özellikle) orta (sabah) namazını (üstlerine düşerek, titizlik göstererek) koruyun (hayatınızı bu namaza göre planlayın) ve Allah'a gönülden boyun eğiciler olarak (namaza) durun (içten saygınlık ve bağlılıkla Allah’a kulluk edin).” Bakara, 2/238.

Kur'ân'da Hz. Muhammed (sav)'in ümmetini övme bağlamında kullanılan aynı kökten gelen vasat (en hayırlı) ümmet(Bakara, 2/143) ifadesine bakılarak Salât-ı Vustâ için de "en hayırlı

namaz" tanımlaması yapılabilir.

Hz. Ali ve İbn Abbas olmak üzere bir grup sahabe ve tabiîne göre orta namaz sabah namazıdır. (Muvatta', 350, I, 139; Beyhâkî, Sünen, 2168, I, 675; Râzî, Mefatihu’l-Ğayb, VI, 159).

İslam’da “ölüm” her şeyin başlangıcı olması itibariyle hayatın merkezine konulmuştur.

Dünyadaki imtihan serüvenimizi anlatan ayette Rabbimiz ölümü hayatın önüne koyarak zikrederek önemine dikkat çekmiştir:

“O, amel bakımından hanginizin (İslam’a uygun davranış, ahlâk ve anlayışta) daha iyi (daha güzel ve verimli) olacağını denemek (ve hak ettiği karşılığı vermek) için ölümü ve hayatı yarattı. O, Üstün ve Güçlü olandır, çok Bağışlayandır.” Mülk, 67/2.

İnsan da anne karnında ölür, dünyaya doğar, dünya da ölür kabir kapısından geçer ve ebedi hayata yine ölüm vasıtasıyla ulaşır.

“Ölümü merkeze alma” İslam Ümran’ının kuşattığı bütün anlara sirayet etmiştir.

Mesela; kabirler caminin bahçelerine yapılır, ölümü haykıran kabir taşları günde 5 vakit dirilere hayat versin düşüncesi ile…

Günler güneşin ölümü(batışı) ile başlar İslam’ın yorumunda.

Perşembe günü akşam vakti güneşin batımıyla biter ve Cuma günü başlar.

Devamını oku...