‘Yeni Türkiye’ için acil ve öncelikli 2 konu eğitim ve kültür.

Milletlerin dünya tarihindeki gücünü ve pozisyonunu  belirleyen en önemli ölçü, kütüphanelerinde bulundurduğu kitap sayısı. Yani kültürel dinamizm hayatın bütün yanlarını harekete geçiren bir etkiye sahip.

Kültür (ekin, eski dilde hars) kavramının tanımı şu şekildedir:

Sosyolojik olarak, kültür bizi saran, insanlardan öğrendiğimiz toplumsal mirastır. Kültürün oluşmasında iki süreç vardır; ilk süreçte insan pasif ve alıcı konumdadır. Belli bir coğrafi çevrede yaşıyor, beslenme ve barınma ihtiyaçlarını orada gideriyordur.

Semavi dinler ve Peygamberler, doğayla kurulan bu öncül ilişki, yani ihtiyaçları doğrultusunda edindiği bilgi, dili, davranışları ve maddi üretim ve tüketim aletleri kültürün oluşmasında birinci aşama olarak karşımıza çıkar.

İkinci aşamada ise insan alıcı-tüketici konumundan çıkar ve üretmeye başlar; yani yaşadığı çevreye etkin ve aktif bir güç olarak katılır. Bu süreç ilk aletlerin yaratılmasıyla sınırlı olarak başlayıp Neolitik Çağ’la birlikte hız kazanmıştır.

Kültür; birikimle birlikte ivmesi artan bir toplumsal yapı bileşenidir. Giderek her nesil miras aldığı kültüre maddi ve manevi bir katkı yapar ve onu kendinden sonrakilere miras bırakır.

Bireyler için ise yargılama, zevk ve eleştirme yeteneklerinin öğrenme ve tecrübeler yoluyla geliştirilmiş olan biçimine o kişinin kültürü denir. Bireyin edindiği bilgileri anlatmak için de kültür sözcüğü kullanılır.

Kültürlenme ve kültürlendirme; Maslow ihtiyaçlar piramidinin en tepesinde yer alır, yani insanın kendini gerçekleştirmesinin en etkin yolarından birisidir.

Bu anlamda İllerdeki Kamu-Yerel Yönetim ve Stk yetkilileri merkezi idareye bağlı olmaksızın içinde yaşadıkları ve çok yakından tanıdıkları bölgelerini Kültür, Sanat, İlim ve İrfanla donatmalılar.

İlmin, Bilimin ve Sanatın birlikte var olduğunda o şehir gerçekten şehir olmuştur.

Bu üçü birlikte yoksa, yaşamıyorsa, yaşatılmıyorsa o belde sadece bina ve insan yığınından ibarettir.

Bu anlamda ne birinci sıradaki vazifemiz; şehirde yaşayanların kültürün bütün unsurlarıyla aralarındaki bütün mesafelerin kaldırılarak buluşturulması konusudur.

Bende bu anlamda naçizane önerilerimi sıralamak istiyorum.

Ümran Mektebi ismini vereceğimiz geniş çerçeveli bir projeyle kültürel seferberlik ilan edilmeli. Benim önerilerim:

Devamını oku...

Şu kısacık hayat değirmeninde bize verilen süre ve imkanlar sınırlı, istek, talep ve emellerimiz sınırsızdır.

‘Şimdi’ ile yüzleşmek, kendisiyle, aynalarla barış içinde bir hayat sürmek çoğumuzun cesaret edemediği bir husustur.

‘Şimdi’ ile yüzleşemediğimizde ya geçmişe(mazi), ya da geleceğe(ati) kaçarız.

Kur’an-ı Kerim dünya ve ahrette insanın bu kaçış mazeretine dikkat çeker ve uyarır:

O gün insan:  “Kaçacak yer yok mu?” der. Kıyame, 75/10

Ve kaçış için sürekli ürettiğimiz, süpervizörlüğünü şeytan ve nefsin yaptığı mazeretler...

‘Yarın yaparım’, ‘Daha sonra’, ‘Referandumdan sonra’, ‘Seçimden sonra’, sonra, sonra, sonra...

Ve hiç beklemediğimiz bir zamanda ‘kalemleri bırak’ emri.

Ortaokulda Fen Bilgisi öğretmenimiz Faruk hoca çoktan seçmeli, doğru-yanlış ve boşluk doldurmalı 100 sorulu bir soru kağıdı hazırlamış,

her doğru cevabın 1,5 puan olduğunu ifade etmiş ve toplam 30 dakika süre sınırı belirlemişti.

Bu halde 66 doğru 100 puan almanıza yetiyordu.

Bir hafta sonra 1200 kişilik Alparslan Ortaokulu idarecileri, öğretmenleri ve öğrencileri ile beni tanımış, Faruk Hocam beni okulda meşhur etmişti.

Sebep, Faruk Hoca benden 66 doğru cevap isterken ben 30 dakikada 92 doğru cevap işaretlememdi.

İlkokulu Çeltek Köyünde okumuş 55 bin nüfuslu Zile ilçesinde 2 ortaokuldan birisinde yaşadığım bu onur beni çok etkilemişti.

Bu olayı hiç unutmadım.

İnsanlara elimden geldiğince hep beklediklerinden daha fazlasını vermeye çalıştım.

18 yaşında Sağlık Memuru olduğumda Yozgat-Çekerek-Kazankaya’da aynı anlayışla çalışmaya başladım.

Babaları kanserin son aşamasında olan evlatların hakları olmayan bir talebi dile getirdiklerini düşünerek ezile-büzüle,

‘’Cemil Bey, babamızın ağrıları sabah şiddetleniyor, sabah namazından sonra iğne yapmak için bizim eve gelebilir misin?’’ diye sormuşlardı.

‘’Elbette dedim, bizi devletimiz 7/24 esasına göre hizmet için yetiştirdi’’ diye cevap verdim.

İğne sonrası hazırlanan kahvaltıdan rahatsız olmuştum.

‘’Teyze bu kahvaltı beni rahatsız ediyor, lütfen, ben görevimi yapıyorum’’ diye rahatsızlığımı ifade ettim.

Teyze’nin cevabını da hiç unutmadım:

‘’Evladım, sağlıkçım, yiğenim benim evime sabah namazı DEVLET geliyor, bunun karşısında benim hazırladığım kahvaltının sözümü olur’’ demişti.

Teyzem beni 18 yaşında bir delikanlı değil, DEVLET olarak görüyordu.

Bu bakış açısına biz ‘Anadolu İrfanı’ diyoruz.

Rabbim yine GERÇEK İYİLİĞE kavuşmanın sevdiklerimizden harcamaktan geçtiğini hatırlatıyor bize:

Sevdiğiniz şeylerden harcamadıkça, gerçek iyiliğe asla erişemezsiniz. Her ne harcarsanız Allah onu hakkıyla bilendir. Al-i İmran, 3/92

Bu yazıyı arkadaşım, dostum, kardeşim Yusuf ÇİĞDEM’ in vefatı yazdırdı.

Devamını oku...

Milletleri güçlü kılan üzerinde birleştikleri ve evrensel değerlerdir.

Adaletin temel alındığı, Düşünce Özgürlüğünün hakim kılındığı ve İşlerin herkesin elinin içinde olduğu bir İSTİŞARE ile çözüldüğünde milletler birbirine kurşunla tutuşturulmuş tuğlalardan meydana gelmiş bir sur duvarı gibi tek ve yekpare olurlar.

Böyle yekpare bir duvara dışarıdan hiçbir güç zarar veremez, delik açamaz.

Adaletin, Düşünce Özgürlüğünün ve İstişarenin yaşadığı ve yaşatıldığı oranda o millet ve o milletin kurduğu devlet yaşar.

Bu 3 esas birbirine bağlı güçlenir veya zayıflar.

Adaletin olmadığı yerde düşünce özgürlüğünden, düşünce özgürlüğü ve istişarenin olmadığı yerde adaletten, adalet ve istişarenin olmadığı yerde düşünce özgürlüğünden bahsedilemez.

Beşeriyet için tarihin şeref levhalarıdır; Hılfıl-Fudul/Medine Vesikası/Hudeybiye/Mekke’nin ve İstanbul’un Fethi/15 Temmuz/Yenikapı olayları.

Bu olaylar insanlık için temel parametreler içeren kilometre taşlarıdır.

Hepsinin temelinde aynı anne/babadan gelen insanoğlunun birlikte hür, özgür ve adil bir yönetim altında BARIŞ ve HUZUR içerisinde yaşama gaye ve hedefi vardır.

BARIŞ ve HUZUR için yukarıda verdiğimiz tarihi örneklerde olduğu gibi bütün imkanlar ve şartlar zorlanmalı, gerekirse Hudeybiye Barışında olduğu gibi fedakarlıktan kaçınılmamalı.

Bu konuda dinine ve tarihsel misyonuna bağlı sorumluluk ve zorunluluk ile en büyük vazife bizlere ‘Anadolu İrfanı’ na sahip milletimize düşüyor.

Dünya ve diğer milletler nerede, nasıl durursa dursun biz olaylara tepkisel, re-aksiyoner yaklaşamayız.

Bizim gibi derinliği olan, ilkeleri olan, milletlere yakışan re-aksiyoner değil, aksiyoner olmak ve sadece kendimize yakışanı yapmaktır.

‘Ne İskender takmışım,

Ne şah, ne sultan

Anadolu’yum ben,

Tanıyor musun?’

Ahmet Arif, Anadolu’nun irfan ve derinliğini bize böyle hatırlatır.

O halde önce içimizde BARIŞ ve HUZURU tesis ederek dünyaya Hılfıl-Fudul, Medine Vesikası, Hudeybiye, Mekke ve İstanbul’un Fethi, Milli Mücadele, 15 Temmuz, Yenikapı Ruhuyla edindiğimiz tecrübeyi tüm dünyaya ve dünya milletlerine ihraç etmeliyiz.

‘Dünya 5’den büyüktür.’ bu iddianın ifadesidir.

Devamını oku...

13 Ekim 2008’ de ‘Batıya Neler Oluyor?’ başlığıyla bir yazı yazdığımda her şey bu kadar açık değildi.

Ve o yazıdan sonra birçok arkadaş beni polyannacılıkla suçlamıştı.

ABD ve Avrupa’dan ekonomi ile başlayan ve diğer alanlara da yayılan birbiri ardına olumsuz haberler gelmesinin onları nereye sürüklediğini ifade etmeye çalışmıştım yazımda.

Tüm dünyanın en mutlu, en gelişmiş, en müreffeh ülkelerinden gelen kötü haberlerin sebebini izah etmiştim.

Bana göre bunun 3 adet temel sebebi vardı:

1.Aşırı tüketim, yani israf: Yüce Allah yarattığı mahlukatla birlikte ona, ömrü boyunca yetecek rızkı da yaratıyor. Yaratılanların rızkının Yüce Allah tarafından teminat altına alınıp yaratıldığı Kuran-ı Kerim’in nassı ile sabit. Ancak hırsızlar ve müsrifler herkese yetecek olan bu rızkı çalarak ve israf ederek dünyanın bu günkü manzarasının ortaya çıkmasına neden oluyorlar. Özellikle yıllarca Ortadoğu, Doğu ve Afrika’yı sömüren, bu coğrafyanın tüm kaynaklarını yağmalayan Avrupa ve ABD bu gün kurdukları ekonomik düzene aynı oranda hammadde taşıyamamanın sıkıntısına girdiler.

İsraf kulluğa,  Allah’a ibadet anlayışına aykırı bir eylemdir. Kulluk,ibadet; hukuku ibada (yaratılmışların haklarına)  tecavüz etmemekle birlikte hukukullahı bi hakkın yerine getirmek demektir. Yani Yüce Allah yaratılmışların haklarını, kendi haklarının önüne koymuştur. Hırsızlık ve israf hukuku ibada (yaratılanların haklarına) tecavüzdür. Onun için Kuran-ı Kerim’de Yüce Allah “Yiyiniz içiniz ,israf etmeyiniz”, “İsraf edenler şeytanın kardeşleridir” ifadeleriyle israf konusunda insanlığı şiddetle men etmiştir.

Bu gün ekonomik krizin en çok vurduğu ABD, israfın ve tüketimin en fazla olduğu ülkedir. ABD’li bir araştırmacıya kulak verelim: Aldıklarımızın %90 ı 6 ayda çöp oluyor. Bu tespit dünyanın 270 ülkesinde 300 milyondan fazla kişinin izlediği “Şeylerin Hikayesi-The Story of Staff” belgeselinin yapımcısı Amerikalı çevreci aktivist Annie Leonard’a ait. Leonard acaip ve önemli şeyler söylüyor. Türkiye’yi ABD gibi olmaktan kaçınması gerektiği noktasında uyarıyor.

Popüler kültürün sürekli yalan söylediğini ifade ediyor.

Dünyamızı tüketim çılgınlığı esir aldı. Dünya kaynaklarının 3/1 i son 30 yılda tüketildi. Dünya ormanlarının % 80 i yok oldu. Amazon ormanlarında dakikada 2.000 ağaç yok ediliyor. Bu 7 futbol sahası büyüklüğü demek.ABD de herkes günde 3.000 reklama maruz kalıyor,2 kilo çöp üretiyor.ABD nüfus olarak dünyanın % 5 ine sahip olmasına rağmen dünyadaki kaynakların %30 unu tüketiyor. Ama ABD dünya mutluluk endeksinde 150. sırada. İnsan tüketerek, tüketimi sürekli artırarak mutlu olamıyor.

Kainatın en üstün varlığı insan yıllarca ustaca yapılan manevralarla tam bir “tüketim makinesine” dönüştürüldü. Bu tüketim makinesi hem yaşadığı dünyayı hem de insanı insan yapan unsurları yok ediyor,yani tüketirken tükeniyor aslında.

Devamını oku...

Hayatımız imtihanımız.

Yollar, inişli, çıkışlı.

Alışmak yok.

Kanıksamak yok.

Otomatiğe bağlayıp, yaslanıp gevşemek yok.

İniş, çıkış, viraj, tümsek.

Abdullah b. Ömer,

“Nebî (asm) ile askerleri tepelere çıktıklarında Allahü ekber derler, düzlüklere indiklerinde de sübhânellah diye tesbih ederlerdi.” (Ebû Dâvûd, Cihâd 72) demiştir.

Ne kadar muhteşem bir uygulama.

Nebi’nin bu uygulamasının sosyal hayatımıza bakan yüzlerce hikmeti var.

İmtihan yeri olan bu dünyada hepimizin hayatında var iniş, çıkış.

Yükselirken, zenginlerken, akademik kariyer basamaklarını çıkarken, makam ve mevkilere kavuşurken, mal ve evlat sahibi olurken ; kısaca yeryüzünde insanın gururunu okşayan ne kadar yükseklik vasıtası varsa onlara sahip olunca sünneti seniyye gereği tekbir getireceksin.

Yani bu dünya imkanlarına sahip olduğunda nefsine bir gurur ve kibir gelmemesi için ;

“Allah en büyük” diyeceksin.

”Allah her şeyden daha büyük”.

Çünkü nefs ve şeytan koalisyonu insanı birkaç dünya nimetine , özellikle arka arkaya sahip olunca “küçük dağları ben yarattım” havasına sürükleyebiliyor.

Bu gün toplumda örneklerini görüyoruz.

Daha dün beraber olduğumuz insanlar dünyanın kısacık makam, mevki ,şan, şöhret ,para,araba v.b. süslerine sahip olduklarında değişiyorlar.

Uçuyorlar.

Oysa uçmak kolay ,inmek zordur.

Halbuki dünyada bize verilen her imkan bir deneme aracıdır.

Bir test vasıtasıdır.

Devamını oku...